Excuses, ik ben echt de minst gedisciplineerde reisblogger van het web. Ik geef continue de afwezigheid van internet de schuld maar eigenlijk hecht ik ook gewoon meer waarde aan genieten van de reis en mijn gezelschap dan iedere avond met mijn neus in mijn laptop duiken. En toch zit dat verdomde duveltje geregeld op mijn schouder om me een schuld gevoel aan te praten. Of mijn moeder: ‘Iedereen vraagt hoe het met jullie gaat want ik zei dat ze alles konden volgen maar jullie zijn helemaal niet te volgen’! Touché.

One hike to rule them all – Tongariro Alpine Crossing

In het kort: Nieuw Zeeland is fantastisch, een droom die uitkomt, we hebben nog geen heimwee, zijn een klein beetje reismoe en kunnen het nog steeds uitermate goed met elkaar vinden.
Ik ga jullie alles over het zuidereiland vertellen en de route die we aflegden maar vandaag begin ik bij het hoog(s)te punt van het Noordereiland; de Tongariro Alpine Crossing. En het verhaal begint ongeveer zo:

Tongariro Alpine Crossing - Nieuw Zeeland-5‘In the land of Mordor, in the fires of Mount Doom, the Dark Lord Sauron forged in secret, a master ring, to control all others. And into this ring he poured all his cruelty, his malice and his will to dominate all life. One ring to rule them all.’

Ok, onze dag begon niet zó luguber maar wel vroeg. Om 7:00 stond ons transport klaar om ons naar de Mangatepopo vallei te brengen, het startpunt van naar het schijnt één van de mooiste dagtochten ter wereld, langs Mount Ngauruhoe, beter bekend als Mount Doom uit LOTR en the Hobbit. Goede conditie en een juiste uitrusting zijn een vereiste voor de klim die van 1.120m naar 1.886m hoogte gaat over ruig, vulkanisch terrein zonder enkele voorzieningen onderweg. Dus goede wandelschoenen, genoeg eten & water en juiste kleding ivm het gezegde ‘zo veranderlijk als het weer’.

Wij vonden dat we genoeg wandel ervaring hebben voor deze toch van bijna 20km. In New York lopen we toch ook gewoon 24km op één dag? En de week ervoor liepen we nog 14 km door een ander park binnen 4,5 uur. Drie dagen (!) hadden we nodig om te herstellen, om weer op te kunnen staan zonder dat onze kuiten uit elkaar knalden of onze voeten het na 100 meter weer opgaven.

Mangatepopo vallei naar de South Crater

De Tongariro Alpine Crossing is een enkele reis. Om 16:00 staat onze chauffeur aan de andere kant van de vallei dus ruim 8uur voor 20 kilometer. De wandeling brengt ons het eerste uur, lekker vlak, door de Mangatepopo vallei naar de voet van Mount Ngauruhoe en Mount Tongariro. We zien de vulkanen tegemoet en vragen ons af waar we er langs of omheen gaan. Oh, zijn dat mensen die daar boven in de verte bewegen? Een aantal uithijgstops en een uur later zijn we 340 meter hoger. De track gaat voornamelijk over nieuw aangelegde trappetjes, langs oude lavastromen en met prachtig uitzicht over de vallei en op Mount Ngaruhoe. Maar het is verdomde zwaar. We belonen onszelf met een meuslireep en beginnen energievol aan de volgende etappe.

Van de South Crater naar de Red Crater

Mocht je bij toeval met je ruimteschip op de Red Crater een noodlanding maken heb je gegronde reden om te denken dat je op de maan bent. Ik ben nog te verbluft over de omgeving om te beseffen dat de tweede klim zich stilletjes aankondigt. Halverwege het beklimmen van de bergrug vraag ik me serieus af waar ik aan ben begonnen en een milliseconde sta ik op het punt om op te geven. Bij iedere stap die ik zet komt er minder en minder lucht in mijn longen en weigeren mijn benen om mij nog verder te dragen. En hop, weer glijd ik op het losse vulkaangruis naar beneden. De 1.886m lijkt verder weg dan ik aan kan. ‘Kom op, op de sportschool is het zwaarder’, roept Martien van 10m hogerop. WTF hoe komt hij daar zo snel? Eenmaal aangekomen op het hoogste punt staat het huilen me nader dan het lachen en voelt het alsof iemand met twee handen mijn longen dichtknijpt. Iedere te diepe ademhaling voelt als een messteek in mijn borstkas. Fijn, het is 11:00uur en we zijn nog niet eens op de helft.

Van de Red Crater naar Emerald Lakes

Gek genoeg geeft de omgeving, ondanks het lage zuurstofgehalte, energie. Ik wil alles zien, in me opnemen en vastleggen op camera. De top van de magisch gekleurde Red Crater geeft uitzicht over de Emerald Lakes vanaf waar de zwavel lucht je neus binnendringt. Een teken dat de vulkaan nog actief is.
Om de route over vulkanisch terrein in de juiste contouren te houden gaat deze vanaf de top recht naar benden over een steile richel, van soms  enkel een meter breed, bestaande uit vulkanisch gruis en stenen. Lopen is niet aan de orde, glijden wel! En dan wel even opletten dat je niet per ongeluk van de vulkaan afglijdt in één van de smaragdgroene maar zure zwavel meren.

Emerald lakes naar Ketetahi – eindpunt

Na de stinkende smaragdgroene meren volgt er nog een laatste klim naar Blue Lake, het blauwe meer, zoals de naam al doet vermoeden. Ik hijs en hijg mezelf omhoog en vind troost in de prachtige omgeving en de gedachte dat we na de laatste klim ons lunchpakket gaan nuttigen. We maken ons op voor het laatste gedeelte en vanaf nu gaat de route alleen nog bergafwaarts. Letterlijk en figuurlijk. Via de noordzijde gaat de Tongariro Alpine Crossing zeer geleidelijk via een kilometers lange slingerweg de berg af. Normaal lopen is geen optie; zonder continue afremmen beland je in een soort galop terwijl bij continue afremmen de bovenbenen verzuren en tenen continue tegen de voorkant van je schoen drukken. De laatste 45 minuten, volgens de routeaanwijzer, gaan door het aangrenzende bos. Maar het was een leugen. Aan de 45minuten kwam geen eind. Inmiddels bevonden onze lichamen zich in survivalstand en was ik blij dat mijn hersenen dan weten wat ze moeten doen om vooruit te komen. Links, rechts, links, rechts…